حکایت های نظامی گنجوی

حکایت حضرت عیسی

آورده اند که روزی حضرت عیسی از راهی می گذشت. ناگهان متوجه شد که چند نفر دور هم جمع شده و هر یک سخنی می گوید. عیسی به آنان نزدیک شد تا ببیند ماجرا از چه قرار است.

مقداری نزدیک شد، از نزدیک دید که افرادی دور مرده ای جمع شده اند و اظهار نظر می کنند. یکی میگفت : چه بوی گندی از آن بلند می شود.    دیگری میگفت: حال آدم را به هم میزند.      سومی گفت: بیا برویم، این بوی تعفن سبب بیماری چشم و قلب می شود...

به هر حال هر یک از آنان سخنی علیه آن جانور زبان بسته می گفت.

حضرت عیسی چند قدمی جلو گذاشت و گفت: جالب است! ببینید حیوان زبان بسته عجب دندان های قشنگی دارد، عینِ  صدف چه سفید و خوش تراش است این دندان ها!

آن جمع روی برگرداند و حضرت را دیدند. آنگاه با تعجب به یکدیگر نگاه می کردند و خجالت کشیدند. حضرت عیسی گفت:    دوستان، همیشه سعی کنید چشم به عیب و نقص دیگران مدوزید. هر کس در کنار معایبش دارای خوبی ها و محاسنی هم هست. بهتر است خوبی هارا تحسین کنیم و چشم در برابر ضعف ها و معایب بر هم بگذاریم. ما انسانها عادت داریم که همواره حسن های خود را ببینیم  و دیگران را تنها به چشم ملامت و سرزنش نگاه می کنیم. آدمهای بزرگ کسانی اند که عیب های خود را ببینند و در صدد اصلاح خویش بر آید و بر عیب و نقص دیگران سخت نگیرد.

عیب کسان منگر و احسان خویش

دیده فرو کن به گریبـان خویش

آینه روزی که    بگیـری به  دست

خودشکن  آن روز مشو خودپرست

جمله ی دنیــا ز  کهـن تا به نـو

چـون گذرنده است نیرزد دو جـو

منبع:    حکایت های نظامی گنجوی ، سیاوش رستمانی ، ص 24